بچه که بودم، از نابینایی می‌ترسیدم. ولی حالا از بینایی... .
۱۷ آبان ۹۸ ، ۱۳:۲۳
۱۶ نظر
بچه که بودم، از نابینایی می‌ترسیدم. ولی حالا از بینایی... .
موسیقی آرام را به ضرباهنگ‌های یکسره و مهیج ترجیح می‌دهم. چه در باکلام و چه در بی‌کلام.
حوالی اردیبهشت، دوتایشان به جانم نشست. «صدایم بزن» از چارتار و «آرام من» از محمد معتمدی.
امشب یکی دیگرشان را یافتم. این‌بار هم از محمد معتمدی.
دلم برای روزهایی که بعضیا بودن، بعضیای دیگه بیش‌تر بودن، و بعضیای دیگه‌تر حرف می‌زدن، تنگ شده. نه اینکه حالا حرف نزنیم. اما نمی‌دونم چه تفاوتی بود، که اون روزها، اون حرف‌ها، اون موقعیت‌ها، دلنشین‌تر بودن. شاید چون هرچی جلوتر میریم، همه‌چی واقعی‌تر میشه؛ و به تبع، ترسناک‌تر. در نتیجه گم می‌کنیم حال خوب رو. نمی‌دونم.
هرچی که دوست دارید، بگید. خصوصی و عمومیش هم فرق نداره :)
۱. امروز رفتم انقلاب و کار رو تموم کردم. دیگه جای صبر نبود. همه‌چی باید همین امروز تموم می‌شد و تموم هم شد. چی؟ آره، همون خرید نوشت‌افزار :| دیگه وسواس بس بود دیگه. نبود؟! :)) ولی بدونید و آگاه باشید، برای یکی که تنها لوازم تحریراتش تا به امروز، فقط یه خودکار بوده، همچین اقدام تمام‌کننده‌ای، واقعا دشوار بود.
۲. اوضاع مسخره‌ایه. یه استاد داریم که دانشجو دکتری‌ست و تیپش در کل دانشجویی هست. بعد توی محیط دانشگاه می‌بینمش، نمی‌دونم باید سلام بدم یا نه. تا حالا سلام ندادم. فکر کنم که به صورت کلی هم به دلش ننشستم. دروغ میگن دل به دل راه داره. اونقدری که من با رفتار و روشش حال می‌کنم، اون با رفتار و روشم حال نمی‌کنه. که البته اصلا مهم نیست. دیگه بیام غصه اینم بخورم که دیگه هیچی دیگه!
۳. من وقتی به آدمای سی و چهل و پنجاه و شصت ساله نگاه می‌کنم، میخوام از تعجب بترکم! ملت چجوری اینقدر، این همه سال، این زندگی تکراری و مسخره رو تحمل کردن؟ یعنی همه‌شون یاد گرفتن از تکرار و روزمرگی فاصله بگیرن؟ همشون به یک عشق گرم و زندگی‌بخش، چشم دلشون روشنه؟ الهی که همینطور باشه...
۴. میخوام کم کم، شروع کنم به مُحَلّی شدن. میخوام به ربیع‌الاول زندگیم برسم. بالاخره، بعد از سال‌ها.
۱. توی کل عمرم، در مجموع، اینقدر دروغ نگفته بودم که امروز گفتم. چه بد کرداری ای چرخ...
۲. اینجا رسماً یه روز درس نخونی، دوهفته ول معطلی! برای همین، چون تجربه نمودم و دیدم که با یک روز درس نخوندن، رسماً توی چهارجلسه شیمی و فیزیک، نقش سیب‌زمینی رو داشتم، فلذا اومدم افسار زمان رو بکشم. و اینگونه شد که من دوونیم هفته‌ست که شیشه‌ساعتم ترک داره و هیچ دفتر مناسبی برای جزوه‌نویسی ندارم. و هیچ وقت آزادی هم ندارم که انجامشون بدم. چقدر جذاب :|
۳. لابی دانشکده ما، بی‌سلیقه‌ترین و مسخره‌ترین لابی دانشگاهه!! چهارتا صندلی بذارید اون وسط خب. کجا باید منتظر بمونیم دقیقا؟! اینقدر هم ارجاعمون ندید به سالمط (اینو خودم دیروز یاد گرفتم. یعنی: سالن مطالعه).
۴. از جذابیت‌های کلاس اینه که زمان‌های تنفس رو میام پست‌هاتون رو میخونم. یعنی وسط کلاس، معمولا ردیف اول، چشم در چشم استاد، میام و پست‌هاتون رو میخونم و حتی در مواردی کامنت مینویسم و کامنت جواب میدم. این تنگنا نیست. تنگنا، بعدش شروع میشه: وسط خوندن و یا نوشتن، باید برگردی به تخته‌سبز. چون اگه برنگردی، حداقل تا سی‌دقیقه آینده رو نخواهی فهمید، تا مبحث عوض بشه :| مخصوصاً ریاضی! وقتی رفت، دیگه رفته!
+ دونیا یالان دونیادی... دو روز بود میخواستم «خوب» بشم! امروز قشنگ قد دوهفته عقب افتادم.
تیر آخر، شباهنگام، که گام‌هایم خسته بودند و اندیشه‌هایم افسرده، بر جانم نشست.
عشق در ضعف آمیخته بود. مدت‌ها بود که این دو، همدیگر را ملاقات کرده بودند و جایگاهشان را به دیگری وا گذاشته بودند و من در این میان، حیران، به هردو می‌نگریستم و مبهوت می‌گریستم و مسحور، درد را می‌خریدم. و درد را، چه گران می‌دهند.
+ و او، شگفتانه، حرکت‌هایش را، با صبوری تمام، می‌چیند. تو را می‌برد در یک دانشگاه صنعتی-فنی، که حتی جزو گمان‌هایت هم نبود. اما تو می‌ایستی در جایگاه شیمی، در سخت‌ترین جایگاه ممکن برای تو، و خودت را در راضی‌ترین شکل و نزدیک‌ترین حالت می‌یابی. و او، شگفتی را در شگفتی می‌رویاند. تو را می‌آورد به یک دانشگاه صنعتی-فنی، و با آن‌چه که هیچ از آن نمی‌دانی، روبه‌رو می‌کند. و او در شگفتی از شگفتی، می‌فشاردت که خودت را بیابی. و او خدای شگفت‌انگیزیست.
++ رنگ رخساره خبر می‌دهد از سر «ضمیر»...
- قبل از روز ثبت‌نام بود. امور خوابگاه‌ها، من رو تهرانی شناخت، و من نتونستم وارد سامانه بشم. رفتم تا دانشگاه. بالای پل هوایی، وقتی داشتم صحبت‌های بی‌معنی پاسخگو رو حلاجی می‌کردم، نگاهم افتاد به برج آزادی. تماس رو قطع کردم. عکسی گرفتم و با خودم گفتم که «چرا؟ چرا هیچ حسی نداری؟» هیچ حسی نداشتم. حتی از دیدن سردر دانشگاه.
- روز ثبت‌نام بود. قدم به قدم جلو رفتم. از جکوز و سلف و ابنس گذشتم. به تالارها، که شده بودن محل ثبت‌نام، رسیدم. وارد شدم. امضا زدم. «تعهد» به کار به ازای تحصیل دادم! نقص پرونده رو یادداشت کردم. پرسیدم و مشهد، ثبت‌نام شده بودم. چطوری؟ نمی‌دونستم. کی پولش رو داده؟ نمی‌دونستم. - به دو سه نفر شک دارم! خودش بیاد بگه :) - بستهٔ نهایی رو دستم دادن و گفتن برو به سلامت. عجله‌ای نداشتم. خیلی خیلی آهسته، قدم برمیداشتم. کسی منتظر نبود. ارمغان دوازده‌سال تحصیلم رو بغل گرفتم و قدم گذاشتم به بیرون تالارها. رفتم به سمت دانشکده‌ها. فیزیک اولی بود. آونگ فوکو رو ندیدم. اما، دانشکده خوبی بود. بعد، رفتم سراغ شیمی؛ اما فقط از دور. هنوز، باورش برام سخت بود که باید وارد دانشکده شیمی بشم. آفتاب، مورب زده بود به دل چمن‌های دانشگاه. بیش‌تر، نگشتم. اومدم که برم. یه‌چیزی، دم در اصلی، جلوم رو گرفت. هیچ حسی نداشتم. دوست داشتم داد بزنم! «تو چرا هیچ حسی نداری؟»...
- فردای روز ثبت‌نام، یکی از رفقا ثبت‌نام داشت. از شهرستان می‌اومد. من، خودم دلم غنج می‌رفت که ببینمش و کمک رو بهانه کردم. صبح، دیدمش. - و بماند که مثلا من رفته بودم کمک کنم، بعد رفتم چمدونی رو دست گرفتم که چرخ‌دار بود و رسماً سنگینی نداشت. من از این سوتی‌ها زیاد میدم و هربار نمی‌دونم حواسم کجاست؟! -. در مدت ثبت‌نام رفیقمون، پدر و مادری شهرستانی داشتن با یکی از دانشجوهای سال‌بالایی صحبت می‌کردن. سوالات تکراری و خسته‌کننده؛ اما. من فرم سلامت روان رو پر می‌کردم. بعد از مدت ثبت‌نام، یادم نیست چی شد. فقط یادم مونده که رفتم سلف، رزرو کنسل شده بود و من باتری گوشیم تموم شد. نتونستم منتظر بمونم و بدون خداحافظی - سوتی بعدی - رفتم. توی مترو، باز دست به یقه شدم. «تو چرا هیچ حسی نداری؟»...
- بار بعد، روز سفر بود. صبح رفتم مدارک رو تحویل بدم به امور خوابگاه‌ها. بگذریم که چقدر جنگ شد الکی!! برگشتم خونه و وسایلم رو گذاشتم و برداشتم. آماده بودم؟ نه. رفتم دانشگاه. به مراسمشون نرسیدم و راستش، علاقه‌ای هم به رسیدن نداشتم. اما به یک‌ربع و نیم‌ساعت آخر رسیدم. تیر آخر رو توی جباری خوردم. «تو هیچ تعلقی به اینجا نداری! تو هیچ‌کدوم از ذهنیت‌هات با اینا یکی نیست. چرا نمی‌فهمی؟! اینا وقتی می‌بینن یکی از مهندسی‌شیمی مسیرشو خم کرده و به گوگل رسیده، حال می‌کنن. تو چی؟!»
امیدم رو باختم. تمام اعتمادبه‌نفسم، نابود شد. در یک لحظه، برگشتم به وسط‌های شهریور، وسط بغل غول افسردگی. حرف زدن، یادم رفت! و تصویر اولیه‌ای که از خودم نشون دادم، یک تصویر جعلی بود. یک آدم، که مرموزه، که علاقه‌ای به صحبت نداره و کسی که هیچ هدفی نداره و هیچ سیبلی رو توی آینده نشون نکرده. برگشتم به سال‌ها قبل! به عقب برگشتم. به خیلی عقب.
- سر کلاس‌ها، اشتیاق داشتم به یادگیری و مطالعهٔ شخصی. به پرسیدن، پیگیر شدن و... . ولی وقتی در دل تنهایی خودم می‌رفتم؛ وقتی توی سلف، سر غذا، نگاهم به لقمه‌ها و ظرف‌ها و دست‌هام می‌افتاد؛ وقتی توی کتابخونه، بین قفسه‌های کتاب زبان و ادبیات و تاریخ و هنر و علم، گیر می‌افتادم و زمین‌گیر می‌شدم؛ وقتی می‌نشستم سر صندلی و خیره می‌شدم به قفسه‌ها و یه کتاب اتفاقی برمیداشتم و ورق می‌زدم؛ عمیقاً می‌فهمیدم یک خلأ هست. یک چیزی که جاش خالیه. جاش خیلی خالیه.
- حالا می‌فهمیدم که چرا هیچ حسی ندارم. که چرا مثل سنگ، و بلکم سخت‌تر شدم. که چرا هیچ فکری درباره‌ی هیچ موضوعی ندارم. من خودم رو فراموش کردم. تعریفم از انسان رو از دست دادم. و در این فضای بی‌معنی، در این سطح پوچ، چه انگیزه و هدفی می‌تونه رشد کنه؟
من باید از خودم به خودم برسم. و فعلا این مهم‌ترین مسیری هست که باید طی کنم.