این من هستم؟

به دعوت اسمارتیز

۱. هنوز بین علایق و سلایقم حیرانم. یکی دیگری را می‌راند و دیگری نوید هم‌پوشی می‌دهد و یکی دیگر هم آن وسط تخمه می‌شکند و لمیده بر متکا، آن دو را تماشا می‌کند.

۲. از خیالات و زیست در آن‌ها خسته‌ام. به گمانم به آن‌ها معتاد شده‌ام. زندگی واقعی و واقعیت زندگی، سنگین است و نمی‌دانم تا کی می‌شود از آن فرار کرد. از طرفی هم، وقتی در واقعیت هستم و از خیالات فاصله گرفته‌ام، احساس شیرین و هیجان‌انگیزی دارم.

۳. از زیادت کاغذ احساس خوبی پیدا می‌کنم. کاغذهای چک‌نویسم را دوست دارم. 

۴. از اینکه گاهی احساس می‌کنم ذهنم گنجایش ندارد و هنگ می‌کنم، رنجورم. و البته با یادآوری این خاطره کمی التیام می‌یابم: دوسال قبل، یک روز در محوطهٔ مدرسهٔ تهرانم راه می‌رفتم، دو نفر داشتند درباره یادگیری زبان انگلیسی حرف می‌زدند. یکی با تأکید و جدیت به دیگری می‌گفت: «فکر می‌کنی انگلیسی کلاً چندتا کلمه داره؟ هان؟ هزارتا. فوقش دو هزارتا. اصلا تو فکر کن سه هزارتا. دیگه بیش‌تر از پنج هزارتا که نیست. روزی ده تا کلمه یاد بگیری، توی یه سال کل انگلیسی رو بلد شدی دیگه.» بعله. هربار با یادآوری این مکالمه، خدا را شکر می‌کنم که ذهنم گنجایش درک دنیای بزرگ‌تری را هم دارد!

+ تقریبا پیدا کردن این چهارتا مورد، سه چهار ساعت زمان برده و تازه الان حس می‌کنم هیچ ربطی به خصوصیت‌های من ندارند و فقط کپی پست‌های قبلی‌اند! خب. من از اول هم نمی‌توانستم معرف خوبی از خودم باشم. دوست داشتید چهارتا جمله درباره‌ام بنویسید که این‌جور مواقع آن‌ها را کپی کنم :دی

چون صبح شد، دیگر رازها را اثر نبود!

این مدت، این روزها، این ماه آخر، خیلی خسته بودم. در واقع خیلی هم زور می‌زدم. می‌دونی. ما همینیم. اومدیم این‌طرف و از عنفوان کوچیکی و صغارت، زور می‌زنیم، پارو می‌زنیم، داد می‌زنیم، هل می‌دیم، صف می‌شکنیم. ما همه‌مون به این تلاش چنگ میندازیم. می‌دونی. اشتراک بزرگی داریم. همه‌مون با هم. همین هم واسمون می‌مونه. ز یک گوهریم دیگه. ولی من گوهرم رو کوبوندم به زمین و تیکه‌تیکه‌ش کردم، تو گوهرت رو گرفتی توو مشت‌هات. سختت بود. می‌دونم. اشک‌هات که بی‌هوده نیست. تو جمع می‌شی، گوهرت دستته، قوت قلبته، ولی من چی؟ من پخش شدم. مبهم شدم. پنهون شدم. سخت شدم. عقب کشیدم. بریدم.

کاش وقت صبح رسیده بود. صبح، خیلی توی تعریف من چیز قشنگیه. توی صبح، تعارف و کنایه نیست. خطا و سهل‌انگاری نیست. توی صبح دست‌وپای آدم گم نمی‌شه. آخه صبح تاریکی نداره. صبح درد نداره. صبح راز نداره. می‌دونی. توی صبح لازم نیست زحل و مشتری به هم برخورد کنن، تا حرفی پیش بیاد. آره. صبح همه‌چیزش روشنه. مثل کف دست، با آدم صادقه. حقیقت زندگیت رو به رخت می‌کشه. توی یک صبح آرمانی، می‌تونی بهترین لبخند زندگیت رو بزنی. می‌تونی بهترین چای صبحانه‌ی زندگیت رو هم بزنی. می‌تونی بهترین نمای پرتوی خورشید رو وسط خونه‌ت داشته باشی. یک صبح خوب، با نسیم‌هاش زنده‌ت می‌کنه. با آرامشی که داره، روزت رو روشن‌تر می‌کنه. من چندساله که صبح رو فاکتور می‌گیرم. بیدار نمی‌شم. مجبور هم باشم که بیدار بشم، بی‌هوا می‌پرم وسط کارها و شلوغی‌ها. گم می‌شم بین‌شون. هرچند قایمکی بعضی وقتا چشم می‌گردونم و چشم‌های صبح رو نگاه می‌کنم. خیلی با احتیاط. زل نمی‌زنم که بفهمه. فقط یه نگاه. بعدش اون نگاه رو هزاربار مرور می‌کنم. هزاربار منتظرش می‌مونم. هزارتا صبح رو فاکتور می‌گیرم. من یک صبح بیش‌تر ندارم. صبحی که وقتی بیاد، دیگه هیچ رازی باقی نمی‌مونه.

اندر خم یک کوچه!

۰. مادربزرگم تست کروناش مثبت شده. حالا فرایند این خبر چی بوده؟ دیروز وقتی من رفته بودم شریف و اطرافش داشتم می‌چرخیدم و سرخوشانه، هم کارهام رو جلو می‌بردم، هم انتخاب واحد می‌کردم، هم با دیدن در و دیوار دلتنگیم رو تقویت می‌کردم، و هم وسایل خوابگاهم رو جمع می‌کردم، خاله‌م زنگ می‌زنه خونه که چه نشستید که سه بار سکته مغزی کرده و کسی نفهمیده و دیگه خیلی وضعش خرابه و هزاری پرت‌وپلای دیگه :| حالا ما به هر شکل که شده، شبونه راه نیفتادیم، اونم بدون زاپاس. صبح خبر رسید که کرونا داره و وضعش وخیمه و این صحبتا. و بعله، در نهایت تا شب به این اجماع رسیدن که کروناش خفیفه. من که فکر کنم فردا میان می‌گن سرماخوردگی بوده :| سیستم خبررسانیشون در این حد خفنه یعنی!! البته خب تعداد بالاست و کلا یک کلاغ چهل کلاغ می‌شه دیگه! :/ فرزند کمتر، زندگی بهتر -_-

اگر هم بخواید از اوضاع بیمارستان رازی رشت و بخش کروناش بدونید، تصور کنید که داییم رو بدون هیچ لباس مخصوص و هیچ ماسک‌دادن و هیچ چیز دیگه‌ای، به عنوان همراه بیمار فرستادنش توی یه اتاق که سه تا بیمار کرونایی دیگه هم توی اتاق هستن با همراه‌هاشون!! یعنی چی؟ یعنی هشت نفر توی یه اتاق معمولی بیمارستان، که چهارتاشون کرونا دارن! خیلی زیباست واقعا -_- 

۱. رفتم خوابگاهم دیروز و دیدم تختم رو دادن به یکی دیگه. خیلی تمیز بساطش رو پهن کرده کف زمین و خلاصه تنهایی داره بدجور عشق می‌کنه - البته با این وضعیت، شاید به‌شدت برون‌گرا باشه و اصلا هم عشق نکنه :/ -. خوابگاه مثل همیشه و مسئولین خوابگاه هم مثل همیشه و خب، یه اتاق هم به من بدین خب :| البته بقیه اتاق‌ها تخلیه بود و این یه نفر هم شاید دفاعی چیزی داره. نمی‌دونم. ولی همه‌چی خیلی عادی بود توی فضای دانشگاه و خوابگاه.

۲. بیش‌تر از خود دانشگاه، از دیدن اطراف دانشگاه دلم گرفت. حالا خوبه طوری هم نشده. من معمولا خیلی کم اثر می‌گیرم. حتی موادغذایی و داروها هم خیلی آروم روم اثر می‌کنن. مثلا قهوه خوابم رو نمی‌پرونه. یا سیر و دوغ و دیفن‌هیدرامین برام خواب‌آور نیستن. پروپرانول هم روی ضربانم تأثیر نمی‌ذاره. ولی چرا این‌قدر قوی و عجیب از تو تأثیر گرفتم؟ هوم؟ 

۳. برای ناهار برنامه‌ای نداشتم. همینطوری که می‌چرخیدم، به ذهنم اومد یه دونه از این آبمیوه‌ها بگیرم و کم کم تمومش کنم و این بشه ناهار. خب نمی‌دونید من با بعضی‌هاشون چه حالی می‌کنم! کلا نوشیدن آرومم می‌کنه و گاهی فکر می‌کنم اگه اون‌طرف به‌دنیا می‌اومدم، چه الکلیِ بدبختی می‌شدم! اینو گرفتم. و خلاصه علاوه بر اینکه توی اون یک‌ساعت در معیت کتاب‌های توی طاقچه‌م کلی کیف کردم، کلی هم قرار و وعده گذاشتم که بعد ایام کرونا، هفته‌ای یکی دو ساعت این‌جوری خلوت کنم و به خودم استراحت بدم.

۴. یه بخشی از خلوت دیروزم رو گذاشتم سر فکر کردن به حل مسئله. که حالا مثلا بیام و یک‌سری از موارد و مشکلات غیرمالیم رو بذارم وسط و به چشم یه مسئله ببینمشون و بخوام یه راهی واسه حلشون پیدا کنم. نهایتا دیدم که من بهتره قبول کنم اندر خم یه کوچه بیش‌تر نیستم و این کوچه هم مسلط نبودنه. مسلط که نباشی، اطمینان نداری به کاری که می‌کنی. اطمینان هم نداشته باشی، درصد خطات می‌ره بالا. درصد خطات که بره بالا، مضطرب می‌شی. مضطرب که بشی، تسلطت رو از دست می‌دی. و این چرخه تا بی‌نهایت تو رو می‌فرسایه. 

۵. رانندگی توی تهران، همزمان دو نوع حس متفاوت و حتی متناقض رو بهم منتقل می‌کنه. هم حس خوبی داره و این‌طور به نظرم می‌رسونه که اوضاعم توی این یه مهارت خیلی معرکه‌ست، و هم حس مزخرفی داره و از هرچی رانندگی بدم میاد :| یک‌ساعتی که منتظر بودم، داشتم به ماشین‌ها نگاه می‌کردم و به خودم می‌گفتم چطور می‌شه توی این سیستم خیلی آشوبناک (!) وارد شد و بدون هیچ برخوردی، جلو رفت؟ چند دقیقه بعد داشتم توی همون سیستم خیلی آشوبناک جلو می‌رفتم و هیچ موردی هم نبود. بعضی وقتا پیچیده بودن یه وضعیت، نباید بترسونه و دورمون کنه. خوبه که یاد بگیرم که پیش‌نیاز هر وضعیت پیچیده‌ای چی هست و چطور باید فراهمش کنم. اون‌وقت، جلو می‌رم. 

آسمون اینجا خاکستریه...

انصافا دو جا از بی‌پولی، زیادتر از حد مجاز رنجیدم!! یکیش که سر ماجرای لپ‌تاپه. و اما دومی اینه که اگه تایر ماشینت بترکه و جرئت نکنی بدون زاپاس بری توی جاده، باید چندهفته توی صف لاستیک دولتی بمونی که چی؟ که قیمتش نصفِ آزاده. (نمی‌دونم. شاید با سند زودتر راه بیفته. ولی کی واسه چار روز سفر کاری، سند با خودش می‌بره :| )

+ واقعا این همون شهریه که دوست داشتم توش زندگی کنم؟ نه جایی واسه رفتن، نه جایی واسه موندن، نه هیچ چیز دیگه‌ای نداره. نه کاری، نه دانشگاهی. واسه زندگی نیست انگار. فقط اگه سرت شلوغ باشه، مثل خودش شلوغ و مشغول باشی، می‌تونی تحملش کنی.

قاب دلخواه

 

.

توی این خونه، اگه در زمان و مکان مناسب قرار بگیرین، دیدن نماهای خوب امکان‌پذیره.

+ خیلی ممنونم از تسنیم و زهرا که من رو دعوت کردن به چالش بلاگردون.

برای ثبت تنها نکته مثبت روز کنکور پارسالم!

روز کنکور پارسالِ من، هیچ نکته مثبتی نداشت. سر تا تهش افسردگی و غم بود! حتی بعدش هم احساس راحتی نمی‌کردم. البته الان می‌بینم واقعا هیچی ارزش اونو نداره که آدم حس رهایی بعد کنکور رو تجربه نکنه. تنها چیزی که خیلی برام جذاب بود، یه مورد بود. 

من خیلی زود راه افتادم! پنج‌ونیم صبح راه افتادم!! الان باورم نمی‌شه :)) ولی واقعا پنج‌ونیم صبح، تنها، راه افتادم سمت مترو منیریه. بعله، مترو بسته بود. نقشه مترو و بی‌آرتی رو به یاد آوردم و یه مسیر جدید به محل کنکورم - دانشکده الهیات دانشگاه تهران - کشیدم. با بی‌آرتی تا تئاترشهر رفتم. یادمه خیلی تلاش کردم که ساختمون تئاترشهر رو نبینم! نمی‌خواستم اون حجم از حس بد و استرسی که داشتم رو توی تصویر اون ساختمون دلبر به یادگار بذارم و موفق هم شدم و سریع پریدم توی مترو که تازه کرکره‌ش داشت بالا می‌رفت :)) بیست دقیقه طول کشید تا اولین قطار بیاد و خلاصه یک‌ربع به هفت جلوی دانشکده بودم :| خییییلی زود بود. من متاسفانه در حالتی بودم که می‌دونستم به حالت تهوع ختم می‌شه. چاره‌ی کار دوتا چیز بود: یا نوشابه یا چای! نوشابه خودش باعث دل‌درد می‌شد و ترجیحم نبود، اما ناچاراً دنبال سوپری گشتم چون راحت‌تر از چایی بود. پر واضح بود که سوپری باز پیدا نکردم. و اما چای! واقعا نمی‌دونم چرا نرفتم زنگ یه خونه رو بزنم و ازشون چایی بخوام :| مثلا هم‌نوع من بودن دیگه :/ مستأصل و با این حس که خب کنکورم به فنا رفت دیگه، وارد محوطه دانشکده شدم. توی مسیر کلی پدرومادر و بچه کوچیک خواب‌آلود و از همه جالب‌تر، اکیپ‌های مثلا کنکوری‌ای که جمع شده بودن و سیگار می‌کشیدن رو دیدم! یه‌جوری ریلکس داشتن سیگار می‌کشیدن که نگم دیگه :)) بچه‌های مدرسه‌م رو دیدم که خب، براشون حکم یه تفریح خیلی بامزه رو داشت که تازه تی‌تاپ هم می‌گرفتن!! وارد حوزه که شدیم، خیلی سرسری گشتیده شدیم و اومدیم داخل. در همین لحظه، نگاهم رفت سمت یه جوون خوش‌تیپ و بدون اینکه بدونم باهاش کار خواهم داشت، ازش خوشم اومد. پام که رفت روی اولین پله، قفل شدم. نگاهم افتاده بود به سماور خیلی بزرگ چای توی سلف. از همونا که وقتی اردوگاه باهنر بودیم، میاوردن برامون خوابگاه و پنج‌تا پنج‌تا چایی برمی‌داشتیم ازش. همونطور قفل بودم و نگاهم بین سماور و جوون مسئول می‌چرخید. خداروشکر و صدهزاربار خدا رو شکر که من اون خجالت لعنتیم رو گذاشتم کنار و رفتم پیش جوون مذکور و گفتم حالم بده. جوون بود و حتی مهربون هم بود! اینجا رو یادم نیست چی گفت. گفتم چایی می‌خوام. لبخند زد و گفت با چایی خوب می‌شی؟ گفتم آره و همین‌طور که داشتم آماده می‌شدم تا ماجرای حالت‌های مختلف سیستم‌عاملم (!) رو براش تعریف کنم و بگم این حالت فعلیم یعنی باید هرچه زودتر به چایی برسم، دیدم که برگشت و گفت بذار ببینم چیکار می‌تونم بکنم. رفت داخل سلفی که کارمندا داشتن صبحونه می‌خوردن و منم دنبالش رفتم. همونطور که داشت چایی می‌ریخت، بدون اینکه نگاهم کنه گفت نه، برو بیرون وایسا، من میارم، نباید اینجا ببینن ما رو! خب من یه لحظه حس خفنی بهم دست داد که چه عملیات جذابی داریم انجام می‌دیم و اومدم بیرون منتظر شدم. چایی رو با دوتا قند برام آورد. یه یادی هم از ایام بدون کرونا بکنیم که همینجوری قند رو از دست ملت می‌گرفتیم. توی حالتی که من بودم، چایی باید تلخ می‌بود. بعد از تشکر و اینا، قندها رو انداختم ته جیب پیرهنم و یه قلپ رفتم بالا! آی سوختم که نگو! تا دو روز بعدش زبونم می‌سوخت. دیدم خیلی داغه و موندن فایده نداره. اومدم روی پله‌ها. مراقب بودم که داوطلبا چایی رو نبینن. ولی انگار که خیلی عادی بود براشون که یه کنکوری روی پله‌ها بشینه و قبل کنکور چایی نوش جان کنه :)) خداروشکر هیچ واکنشی رخ نداد و من مهم‌ترین چایی زندگیم رو خیلی با آرامش خنک کردم و نوشیدم :))

بازگشت به تنظیمات کارخانه

طرفای شهریور و مهر پارسال، وقتی تازه مزه‌ی قبولی یه رشته‌ی معقول توی یه دانشگاه خوب زیر زبونم رفته بود و تازه داشتم باور می‌کردم که بالاخره می‌تونم چنگ بندازم به تنها دارایی و تنها دست‌آورد دوازده سال تحصیلم (=تنهایی) و برم یه گوشه دنج (=خوابگاه) با خودم خلوت کنم، یک‌سری پالس‌های عجیب‌غریب توی مغزم اذیتم کردن! سلسله‌اتفاقاتی در طول سال کنکور باعث شده بودن که بی‌نهایت متلاشی بشم و این تنهاییم رو نخوام! تنهایی رو نمی‌خواستم و داشتمش. دوستش داشتم و نداشتم. نمی‌دونم. یه جور عجیبی بود. روز ثبت‌نام واقعا باحال بود. تنها تنها، تمام فرم‌ها رو پر کردم و توی کل دانشگاه گشتم. توی دانشکده شیمی نرفتم. ولی یادمه رفتم فیزیک که آونگ فوکویی که چارلی می‌گفت رو ببینم، که ندیدم چون از همکف دید نداره و باید بری اول. خلاصه دیگه یادم نیست کجاها رفتم. فکر کنم رفتم سلف و غذا رو که گرفتم، واقعا روحیه گرفتم! چون وضعیت غذای بهشتی رو می‌دونستم که مزخرف‌تر از این حرفا بود و از خوب بودن سلف شریف، کیف کرده بودم. البته بعداً فهمیدم که فقط روز اول دانشگاه، خیلی خوب غذا درست می‌کنن و بعدش کم کم، معمولی‌تر می‌شن :| خلاصه روز اول این‌طوری گذشت و دوستش نداشتم. نمی‌دونم اون روز بود یا قبلش که از سردر رفتم سمت آزادی و پیچیدم توی حسینمردی و رفتم تا وسطاش و دوباره پیچیدم، و احتمالا دو بار دیگه هم پیچیدم و رسیدم در تربیت و خلاصه همه‌چی رو پسندیدم، جز همون وضعیت تنهاییم رو :| یعنی واقعا نمی‌دونم توی مغزم چی می‌گذشت که با تنهاییم، بر خلاف تمام دوازده سال قبلی، حال نمی‌کردم. یعنی یادمه که یه جاهایی از صحبتم با حریر می‌گفتم که این‌همه تهران جای رفتنی داره و من واقعا دلم نمی‌خواد تنها برم!! در حالیکه من هزینه‌های سنگینی داده بودم که همه‌جا رو تنها برم :)) حتی یادمه که یه وقتایی اگه توی صحبت با کسی یا توی یه جمعی، حرف از جایی پیش میومد که دوست داشتم برم، من یه پارازیتی مینداختم که میای/میاید؟ خب مسلما هیشکی نمی‌اومد :)) یا مثلا آزادی کنار دستم بود و به‌زور یک‌بار رفتم! یا پارک نزدیک خوابگاه رو دوم اسفند تازه دیدم و نگم که چقدر من این پارک‌هایی که هنوز فضای بچگونه‌ش پررنگه رو دوست دارم. یا حتی توی خود شریف واقعا فضای کتابخونه‌ش رو دوست داشتم و چقدر کم رفتم با اینکه تقریبا همش اونجا بودم :| خلاصه اینکه آره. چند ماه اول یه اختلال عجیب باعث شده بود که دلم بخواد یکی دیگه هم باشه تا بتونم از چیزی که هست لذت کافی ببرم. هیچ دلیل منطقی‌ای برای این موضوع نیست، مگر همون اختلال و روزهای بد سال کنکور! 

کرونا تونست من رو به تنظیمات کارخونه برگردونه! حتی یه آپدیت جدید روم نصب کرده که از اینکه بعضی هم‌نشینی‌ها رو از دست دادم، پشیمون بشم! چون من با همه‌ی تنهایی‌گریزی‌هایی که پیدا کرده بودم، همچنان حوصله جمع ناآشنا رو نداشتم و کلی تجربه جدید و متفاوت رو جا گذاشتم. حالا، هم تنظیمات کارخونه‌م و عشق به تنهایی‌گردی‌هام رو دارم، هم از آشنایی با آدم‌های جدید و قرار گرفتن توی محیط‌های مختلف استقبال می‌کنم. هم می‌تونم از بودن با رفقام لذت ببرم، هم از سکوت تنهایی و تماشای تک‌نفره شهر. هم از محیط‌ها و آدم‌های جدید فراری نیستم، هم مشتاقم خلاقیت ایجاد ارتباط جدید رو پیدا کنم. دوست دارم که ببینم پساکرونام چه شکلی می‌شه! :)

مثل همیشه

روزهایی که یه کتاب رو کامل می‌خونم، روزهایی که اول و آخرشون، تبدیل می‌شه به یه ترکیب از کلمات؛ مبهم و دلتنگ و گرم می‌شم. حس خوبی داره؟ نمی‌دونم. ندونستن از همه‌چی سخت‌تره. اینکه نمی‌دونی، نمی‌تونی که بدونی، و نمی‌دونی که نمی‌تونی بدونی و فکر کنی که نمی‌تونی ندونی، کار رو سخت‌تر می‌کنه. جمله اول بهونه‌ست. این روزا کلا مبهم و دلتنگم. نمی‌دونم دقیقا دارم چه‌کار می‌کنم. این‌قدر پراکنده شدم و هر قطعه‌م یک‌جایی داره پرسه می‌زنه، که دیگه منِ واحدی وجود نداره. یک قسمتیم داره به دوسال و چندماه دیگه فکر می‌کنه. یک قسمتی به سه ماه قبل خیره شده. یک قسمت به هفت سال بعد نگاه می‌کنه. یک قسمتی نمی‌دونه از کجا باید روزش رو شروع کنه. به خودم میام و شب میام و می‌شینم گوشه اتاق و به این فکر می‌کنم خب، چی شد؟ چی شد که این شد؟ نمی‌دونم. ندونستن از همه‌چی سخت‌تره. اینکه نمی‌دونی، نمی‌تونی که بدونی، و نمی‌دونی که نمی‌تونی بدونی و فکر کنی که نمی‌تونی ندونی، کار رو سخت‌تر می‌کنه. همین.

ماجرای هندوانه و سرنوشت بشریت

کم است وقت‌هایی که با کسی آشنا بشوم که در چشمم بنشیند. منظورم این است که کم پیش می‌آید کسی را بشناسم که بتوانم بگویم ها، این همان چیزی را دارد که من جان می‌دهم که لحظه‌هایش را بیش‌تر و بیش‌تر درک کنم. البته حالا که نگاه می‌کنم، می‌بینم سه نفر در سه سال، تعداد کمی نیست. البته یکی‌شان که می‌لنگد و اگر فرضیه‌ام درست باشد، حذف می‌شود. اما هر سه‌تای این‌ها، نقطه مشترکی دارند. ویژگی‌های مشترکی که (احتمالا) از ریشه مشترکی منشعب می‌‌شوند. نمی‌دانم اسم آن را می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد یا نه. ترجیح می‌دهم که این کار را نکنم. یعنی در واقع، چندماهی می‌شود که ترجیح می‌دهم احساس را به کلمه تبدیل نکنم. بگذریم. من ابتدای دهه سوم زندگی، هنوز نمی‌دانم که دقیقا به چه می‌تازم و به چه می‌نازم. :| دقیق‌ترش این‌طور است که انگار هنوز سر یک دوراهی سراب‌گونه، حیرانم. از همان اول‌های دبیرستان، این حیرت لعنتی چنگ زد و من «فقط» تماشایش کردم. البته مواردی بود که می‌توانست در همان لحظه، تماشا را توجیه کند. اما حالا نه. حالا وقتی سرتق‌های دبیرستانی را می‌بینم که مثل قدیم من به عناوین مسخره‌ای، دست به انتخاب‌های مسخره‌تری می‌زنند، خوب می‌دانم که جهنم، همان انتخاب است، نه حتی نتیجه‌ی آن. خوب می‌دانم که رکود، نهایتاً رخ می‌دهد. اما دیگر کار از کار گذشته است و امکان ایست ندارند و عبور از این پل صراط کذایی دبیرستان و کنکور همانا و پرت شدن وسط چراهای بی‌امان هم همانا. مرداد ۹۷، وقتی بین تردیدهایی که هنوز به نیش زنبور می‌مانستند و بعدها نیش مار و عقرب بودنشان رؤیت شد، تصمیم گرفتم که صبر نکنم و مسیر را یک‌سره کنم، یک ایده‌ای داشتم که مَثَلَش همان بلند کردن چند هندوانه با یک دست بود. کم‌کم، این چندهندوانه، تبدیل شد به تمام هندوانه‌های عالم! شهریور ۹۸، این هندوانه‌ها پرت می‌شدند و گرومپی می‌شکستند و می‌شکستندم. پاییز به رفع‌ورجوع فجایع باقیمانده از شبه‌افسردگی شهریور، تمام شد. زمستان آمدم و گفتم که حالا بیایم و این هندوانه‌های عالم را اولویت‌بندی و تقسیم‌بندی کنم؛ شاید علاجی شد! هرچه می‌چیدم و می‌چاندم (؟!) محال‌تر از محال می‌شد. کرونا، فرصت تجربه‌ی اندکی داد و من فهمیدم که دیگر تمام هندوانه‌های عالم را نمی‌خواهم! - چه نتیجه‌ی خنده‌داری - این‌جا، به جای آن‌که ببینم چه مرگم است و چه می‌خواهم - که بخاطر میانترم‌ها و پایانترم‌ها نمی‌توانستم پیگیر شوم - تقریبا نزدیک بود وارد فاز سنگینی از رکود بشوم که تابستان و پاییز و سال دوم کارشناسی را هم می‌توانست بر باد بدهد. بعد از پایانترم‌ها، فرصت خوبی بود که بخواهم ببینم که حالا واقعا چه باید انجام بدهم! هرچه کردم - واقعا هرچه کردم - نتوانستم به یک هندوانه رضایت بدهم. حتی تلاش‌هایم برای تک به تک برداشتن هر هندوانه هم ثمری نداد. چرا که زمانش می‌گذشت و می‌دانستم که می‌گذرد و این هندوانه‌ها آخرش بشکنند بهتر است تا که بگندند! شیشه‌ی عمر است دیگر. 

چهار موضوع اصلی و دو موضوع فرعی (شش هندوانه با تقسیم نامتناسب سهم در هر واحد زمان :| )، نتیجه‌ی آخرین نتیجه‌گیری‌های این چندماه است. 

+ پست کمی گنگ است و کاملا پراکنده. کمی سهوی است و کمی هم شیطنت‌های عمدی. 

باری دیگر...

آه‌هایم طولانی‌اند. این‌گونه نیست که دم دست باشد و هرجا خرجش کنم. طول می‌کشد. هر واقعه‌ای طاقتش را ندارد. دیگر خیلی وقت است که غم خیلی چیزها از روی شیب قلبم سُر می‌خورَد. قبل‌ترها سُر می‌خورْد و می‌افتاد روی معده و دردهای وحشتناک بعدش. اما حالا نمی‌دانم کجا می‌افتد. شاید گاهی دست بگیرد به آئورت و تا مغزم برود که آهای، چه نشسته‌ای به حل انتگرال سه‌گانه؟ قضیه گرین را می‌خواهی سر قبرت بگذاری؟ بله، شک. این حیات‌بخشِ نفس‌گیر. شک. شاید هم گاهی پله‌های قفسه‌سینه‌ام را دوتا یکی کند و تا گلویم بالا بیاید. این‌جا می‌شود بغض. نه گریه. درد در بغض است. گریه، درمان است. می‌شود بغض. راه نفسم را می‌گیرد. سر پاهایم نمی‌توانم بایستم. می‌آیم می‌نشینم لبه‌ی تختی، کنج دیواری، زیر پنجره‌ای، سر پله‌ای، جدول خیابانی. اما اغلبشان می‌سُرند و می‌روند. آن غمی که جرأت می‌کند و جلو می‌آید و در قلبم را می‌شکند، همانی که سیگار گوشه‌ی لبش را تف می‌کند کف این دل وامانده و داد می‌زند که «های صابخونه، دیدی خاکت به سر شده؟ دیدی حسرت یک لبخند و یک کلام و یک نگاه رضای آگاه مونده به دلت؟ دیدی به زمانت باختی؟ های صابخونه، بساط چایی رو تیار کن که حالاحالاها می‌شینم کنج خونه‌ت و نمی‌ذارم تکون بخوری.» اینجا گمانم همان‌جایی است که بعد صدی، آهم بلند می‌شود. بلند می‌شود. طولانی. می‌سوزاند. خون به دلم می‌کند. غم جسور گستاخ را از پشت سر می‌گیرد و پرتش می‌کند زمین. سیگار داغش را روی صورت او خاموش می‌کند. بلندش می‌کند. کلفت می‌زند تخت سینه‌اش. سرش را سخت در خون فرو می‌برد. غم دست‌وپا می‌زند. کبود می‌شود. آه هلش می‌دهد. غم در خون می‌شود. می‌پاشد. حل می‌شود. راه خون را می‌رود. تمام تن را می‌گیرد. از کف پا تا نوک سر. زمین‌گیرت می‌کند. دیگر خبری از درد نیست. خود درد می‌شوی. پایت پدال را محکم‌تر فشار می‌دهد. دستت جسورتر شده. چشمانت رنگ خواب و قرار را نمی‌شناسند. گریزگاهی نیست. همه‌جا هست. در رگ‌هایت جاری است. باید در خونت غسل کنی. تاوان بدهی. بمیری. نمی‌توانی. صدباره مُرده‌ای. اما هنوز زنده‌ای و نمی‌توانی از او جدا شوی. نمی‌توانی. در تو جاری شده. در تو ساکن شده. در تار و پود تو تنیده. آهی می‌کشی. شعله‌ی زیر خاکستر زبانه می‌کشد. می‌سوزی. می‌سوزی. کناری می‌ایستی به تماشا. شعله فروکش می‌کند. از دلت چیزی نمانده. دست می‌کشی بر سر ویرانه‌اش. لبخند مضحکی به لب داری. چشمانت تر شده. افسوس‌ها می‌آوری. دور می‌شوی. دور. خانه‌ای دیگر. باری دیگر. غمی دیگر. تو با درد هم‌زادی.