مُحَلّی

سلام

امیدوارم بارون بیاد :)

این نهایت بی‌انصافیه که ما تو اوج جوونی باید بابت چیزایی که واقعاً «هیچ» ارزشی ندارن و صرفاً مادیاتن به غرور و عزتمون، بر بخوره... :(

دقت که میکنم بیشتر از دو جا از بی پولی زیاد رنجیدم، یکیش ولی برای منم لپ‌تاپه :(

+ یه زمانی تهران برای من همون مدینه‌ی فاضله بود، الان هم دوستش دارم ولی ... دیگه مثل سابق نه، حالا حس میکنم جاهای دیگه‌‌ای هست که بیشتر دوستشون دارم، جایی که آسمونش بزرگتر و آبی‌تره :)

لپ‌تاپپپ

واقعاا لپ‌تاپپ.

دلم خونه

تا جایی که من دیدم هر بلاگری سر لپ تاپ بدجوری رنجیده

مگه اینکه خلافش ثابت بشه

و خب منم جز استثناها نیستم 

چقدر این پست نزدیکه به دغدغه ی این روز های من.

همه ش به فکر اینم چه طور برگردم تهران، با این اوضاع بازار، کرایه ها، رفت و آمد، مواد خوراکی؟ خدایا توبه!